Gouden momenten.

Op een avond lopen we om 23.00 uur in een witte wereld terug naar de boot. Het vriest 6 graden en het is een heldere avond met een lucht vol sterren en een afnemende maan. Het voelt helemaal niet koud aan. Boven Tromsø hangt een uitgestrekte witte wolkenband.

Op Hakoy, bijna bij de boot, zien we achter ons het noorderlicht over de berg komen. De groene vlammen steeds verder uitwaaierend en over ons heen trekkend. Even stilstaan en genieten van al dit moois. Als we ons weer omdraaien om verder te gaan, lopen er twee elanden vlak naast ons over een veldje. De contouren staan prachtig afgetekend in het maanlicht. Een beeld om lang op je netvliezen te houden. De volgende ochtend staan de twee elanden op het veld vlakbij de boot te eten van de heideplanten en de takjes van de boompjes.

Wintertijd.

Afgelopen weekend is de wintertijd ingegaan. Dit betekent dat het al snel donker wordt. Als de zon schijnt verdwijnt hij eind oktober al om twee uur achter de bergen. Om 15.30 uur is het zo goed als donker. Dit is even wennen, maar we kunnen ons snel aanpassen.                                                        

Vanaf 28 november tot 15 januari komt de zon in het gebied rond Tromsø niet meer boven de horizon. Dit zijn de donkere dagen van de poolnacht, die ze hier Mørketid noemen.

Tussen december en mei ligt er sneeuw op de grond volgens de gidsen.                                                                                                       De eerste sneeuw is eind september al gevallen, maar ook weer weg geregend en / of gesmolten. Vandaag 31 oktober is er veel meer sneeuw gevallen en is het een prachtige witte wereld. In de nachten vriest het vaak één of twee graden, zodat de wegen s’ morgens glad kunnen zijn.                                                                                                                                  Een koelkast hebben we niet nodig. De vis die Wim gevangen heeft kan gewoon buiten blijven liggen. Ze bederven niet.

De Noren bereiden zich goed voor op de winter.

·        Op fietspaden met hellingen strooien ze grit, kleine steentjes. Geen zout op de weg dus.

·        Langs de weg, bij op- en afritten, stoepjes en andere obstakels plaatsen ze rode staken.

·        Op centrale punten staan de tractoren met een schuifbak er voor klaar om de sneeuw te ruimen.

·        De buschauffeurs hebben een kist in de bus staan waar kettingen en ander gereedschap in ligt voor het geval dat… 

·        De meeste auto’s rijden nu met spijkerbanden.

·        De winkels liggen vol met lang ondergoed, thermokleding, sneeuwschoenen, ski’s, dikke wollen sokken, spijkerbanden en spijkerzooltjes ( soms met alleen met dikke bouten) en velerlei soorten straalkacheltjes die je voor een habbekrats kunt aanschaffen. etc. etc.

Ook wij zijn ons aan het prepareren voor de winter. Warme kleding is tevoorschijn gehaald. Om de wielen van de mountainbikes zitten nu spijkerbanden wat een goede grip op de weg geeft als het glad is. Dit hebben we al uitgeprobeerd.

                Vorige week liepen we naar het dorp, terwijl het spekglad was. Je gleed bij een helling gewoon naar beneden en kon niets doen. Onder onze schoenen kunnen we nu spijkerzooltjes trekken wat een hele verbetering is.

Zo leren we veel over en van de winter in het hoge noorden. Nu moeten we het nog mee maken en we zullen het beleven.

Hakoy

Hakoy en omgeving.

Er valt genoeg te ondernemen in de omgeving waar we liggen. Er zijn veel mooie bergen die beklommen kunnen worden en die niet al te hoog en te steil zijn. De hoogte ligt tussen de 500 en 1000 meter. Nu het nog licht is en het weer goed, doen we dit dan ook heel regelmatig. De ene keer met zijn tweeën, de andere keer met kennissen. De uitzichten zijn telkens prachtig.

De bergen in.

16 september.
Volgens de Noorse meteorologische dienst zal het vandaag een prachtige dag worden met het weercijfer 10! Daar gaan we dan ook vanuit en hebben het plan opgevat om een berg hier in de buurt te beklimmen. We gaan er op de fiets heen. Als we een eindje de berg op zijn, klinken er veel vrolijke kinderstemmen. Er gaat een heel groepje kleuters omhoog. Laarzen en veiligheidshesjes aan, goede kleding, de rugzakjes op en darren maar door de prut. Leerkrachten en /of begeleiders wachten op de kinderen die met veel plezier in die prut staan te stampen en er heerlijk uitkomen te zien. Wij lopen ze voorbij en genieten van het prachtige weer. De berg is niet moeilijk te beklimmen. Je moet gewoon een eind omhoog, eerst door die prut en later over turfgrond wat veel droger is. Op 470 meter is de eerste top.
Ook hier staat weer een brievenbus met een boek om je naam in te schrijven. We drinken een kop thee en gaan dan door naar de tweede top op 600 meter hoogte. Hier heb je een prachtig uitzicht over veel bergen en fjorden. We kunnen heel in de verte onze boot zien liggen. Even verderop graast er een kudde rendieren. Het is fantastisch om alles wat er groeit in herfstkleuren te zien. Er groeit pool wilg, dit zijn hele kleine takjes, die erg laag bij de grond staan en niet de hoogte in gaat. Eigenlijk “kruipt” het over de grond. Vandaar dat het ook wel kruipwilg wordt genoemd.
Na verloop van tijd dalen wij weer af en als wij weer bij de top op 470 meter komen zitten daar drie kleuters met hun begeleidsters lekker aan een boterham. We maken een praatje met hen. Ze komen van een Barnskole die onderaan de berg staat. Ik vraag hoe oud ze zijn, de jongste was vier jaar en de oudste zes. Eén van de kinderen fluistert de begeleidster in het oor of wij wel weten dat wij onze naam in het boek kunnen schrijven. Als wij vertellen dat we dat gedaan hebben steekt er eentje zijn duim op. Ondertussen komt er nog een groepje kinderen met begeleidsters omhoog. De kinderen die het aankonden zijn omhoog gegaan, de anderen zijn na verloop van tijd weer afgedaald. Als wij verder gaan roepen ze heel enthousiast: “Bay, bay” en steken hun duim op! Ik vind het prachtig dat die kleintjes omhoog zijn geklommen en loop even terug om te vragen of ik een paar foto’s mag maken. Zie hier het resultaat. Als ik dan nog een foto omhoog maak zie je de opgedroogde prut tot op de rug van sommige kinderen zitten. Is dit niet een heerlijke dag voor de kinderen geweest??!! Hadden wij in Nederland ook maar bergen. Ik heb er in ieder geval van genoten en denk er met plezier aan terug.